Marjo Hoedemaker (1946) is een verhalenverteller en heeft een geheugen als een olifant. Dit is zijn persoonlijke verhaal over leven en overleven in de dierentuin, over eten of gegeten worden, over apen die aan de pil zijn en waarom pinda’s voor de beren echt niet meer kunnen.
Er is in de afgelopen zestig jaar veel veranderd in de dierentuin, maar (nieuw) leven en de dood spelen nog altijd een belangrijke rol. De ontsnapping en de dood van chimpansees Mike en Karibuna in Amersfoort vormen de zwartste pagina in dit boek. ‘Ik werd een dag later voor moordenaar uitgemaakt. Toen dacht ik: jullie hebben geen idee wat er in de dierentuin gebeurt. Daarom wilde ik dit boek maken.’
Marjo neemt geen blad voor de mond en laat je met een lach en een traan op een andere manier kijken naar het wel en wee binnen de dierentuinwereld.
